چو شد فروزان از تیغ کوه رایت خور

هوا ز تابش خورشید بست کله نور

شب از ستاره برافکنده بد شمامه سیم

مصاف لشکر روز و مصاف لشکر شب

ولیک گشت هزیمت ز پیش لشکر روم

بسان لشکر بدخواه دین حق که شود

سرای پرده شب را بسوخت آتش روز

نگار خود را دیدم که اندر آمد شاد

ز روی خوب برافروخته دو لاله سرخ

سلام کرد و مرا گفت کاین نشستن چیست

که قطب ملت محمود سیف دولت و دین

چو این خبر ز دلارام خویش بشنیدم

نشستم از بر آن برق فعل رعد آوا

ز جای خویش برآمد بسان باد وزان

بدین صفات همه راه رفت نعره زنان

چو من بدیدم فرخنده درگه شاهی

شدم پیاده و بر خاک برنهادم روی

همی دویدم روبان زمین به راه دراز

خجسته طلعت خسرو بدیدم اندر صدر

تبارک الله گفتم بدین پدید آمد

خدایگان جهان پادشاه گیتی دار

بدو بنازد شاهی و تخت و تاج و نگین

خرد چو جسمی و نامش درو بسان روان

هزار نکته به هر لفظش اندرون پیدا

نیام تیغ جهانگیر او دو چشم قضا

صریر تیرش دارد دو چشم زهره ضریر

به رزمگاه کمان و سپر به گاه جدال

به عمر خویش نخفتی شبی سکندر اگر

به هیچ حال نگشتی ز بهر آب حیات

چگونه گیرد آرام خان ترکستان

به جنگ یشک بپوشد به پنجه و به نقود

نفیر و شعله در دشمنان شاه افتد

سفر کند ز تن حاسدانش جان و روان

چو تیغ شاه مجرد شود به گاه وغا

زیان نبودی از مرگ خسروا خداوندا

اگر چو قدر تو بودی بر آسمان به علو

به عالم اندر هر فتح را به دستوری

ز بیم تیغش بر خویشتن کند نوحه

اگر نه همت تو داردی گرفته حصار

خدای باری شب را و روز روشن را

بدان دلیل درستست این حدیث که هست

به مهر و خشم تو شاها همی کند نسبت

بهشت و دوزخ دعوی همی کنند چنین

که گر ز مهر و ز خشمت بدی نعیم و جهیم

اگر نه کف تو در بزم زر پراکندی

اگر کفت را گویم شها که چو دریاست

درست باشد قول رهی بدانکه گفت

بدان بلرزد شاه زمین که یاد آرد

یکی بلرزد بر خویشتن ز هیبت آن

اگر نه حلم تو بودی بدان که جرم زمین

مباد شاها هرگز سپاه بی تو از آنک

ایا ز عدل وز انصاف بر نهاده کلاه

به سوی حضرت عالی شده به طالع سعد

خجسته بودت و میمون شدن به حضرت شاه

به پیشت آمده شاها پذیره ابر و هوا

همیشه تا بود این آفتاب تابنده

گهی ببار و بتاب و گهی بگیر و بده

بتاب همچون ماه و ببار همچون ابر

بدار ملک و رها کن ز بندگانت گناه