ای رخ خوب تو همچون ماه و از وی خوبتر

و آن دگر سرو روان و آن سرو را زرین کمر

چشم تو چون نرگس اندر باغ در وقت سحر

واندگر پر خواب و دارد مر مرا بی خواب و خور

دو لبت لعل است و در وی رسته سی و دو درر

تارکی مویست پنداری میانت ای پسر

زان نبینی گر بخواهی از تن من جز اثر

وز صفات تو به بندد بر دلم راه فکر

و آن مرا حیران کند چون مدح شاه نامور

همچو رای او ستوده دست و چو نامش مشتهر

وآن بسان عقل سوی علم و حکمت راهبر

زیر پای قدر او شد تارک تابنده خور

واندگر بر آسمان سروری کرده مقر

این یکی رخشنده خورشید آندگر تابان قمر

وآن همه عالم رسیده همچو فکرت بی مگر

این همه گردد قضا و وآن همه گردد قدر

وآن نیاساید مگر در چشم اعدا چون بصر

هر دو گردند از سرور و از نشاطت بهره ور

و آن یکی آورد زی تو یمن و سعد کام و کر

باد ملکت بی زوال و باد تختت بی خطر

و آن یکی بادت ز جور گنبد گردون سپر