دوال رحلت چون بر زدم بر کوس سفر

چو حاجیان ز می از شب سیاه پوشیده

به هست و نیست در آرد عنان من در مشت

مباش و باش ز بیم و امید با تن و جان

مرا به چون شود و کاشکی و شاید بود

اگر چه خواند همی عقل مرمرا در گوش

گه از نهیبم گم شد همی چو ماران پای

تن از درنگ هراس و دل از شتاب امید

چو خار و گل ز گل و خار روی و غمزه دوست

وگرنه گیتی خشک از تف دلم بودی

بدان دم اندر راندم همی ز دیده سرشگ

به لون زر شده روی من از غبار نیاز

نه بوی مستی در مغز من مگر زان می

رهی چو تیغ کشیده کشیده و تابان

اگر چه تیغ بود آلت بریدن من

وگر به تیزی گردد بریده چیز از تیغ

چو آفتاب نهان شد نهان شد از دیده

مخوف راهی کز سهم شور و فتنه او

که از جگر جگر من چون خون دل گشته

گهی چو خاک پراکنده دل ز باد بلا

شهاب وار به دنبال دشمنان چو دیو

گهی به کوه شدی هم حدیث من پروین

بسان نقطه موهوم دل ز هول بلا

ولیک از همه پتیاره ایمن از پی آنک

عماد دولت منصور بن سعید که یافت

به باغ انس که رویش چو گل شکفته شود

به قوت نعم و پشت نعمت اویست

کجا سفینه عزمش بر آب حزم نشست

شکوه جاهش گر دیده را شدی محسوس

ز ماده بودن خورشید را مفاخر تست

ز بهر آنکه به اصل از گیاست خامه او

به نعت موجز تیغش زمانه را ماند

بزرگوار کریما چو طبع تو دریاست

مکارم تو اگر زنده ماند نیست شگفت

ندید یارد دشمن مصاف جستن تو

نکرد یارد بی رای تو ممر و ممار

به حل و عقد همی حکم و امر نافذ تو

اگر نباشد فرمان حزم تو مقبول

وگر ز عزم و ز حزم تو آفریده شدی

بساختند چهار آخشیج دشمن از آن

به چرخ و بحر نیارم تو را صفت کردن

ز بهر روی تو خورشید خواستی که شدی

به روز بخشش تو ابر خواستی که شدی

بهی ز خلق و هم از خلقی و عجب نبود

به نعمت تو که تا غایبم ز مجلس تو

ببند گو در عمرم زمانه را چو نعم

در آب و آذرم از چشم و دل به روز و به شب

ولیک مدح و ثنای تو را به خاطر و طبع

ز شوق طلعت و حرص خیال تو هستم

رضا دهی به حقیقت که کارم اندر دل

ز فرق تا به قدم آتشم مرا دریاب

به مجلس تو ز من نایب این قصیده بس است

نمی توانم خواندنش به نام در یتیم

ز شرق و غرب ز رایت همی امان خواهد

همیشه تا ماه از قرب و بعد چشمه مهر

زمانه باشد آبستنی به روز و به شب

به پای همت بر فرق آفتاب خرام

شراب شادی نوش و نوای لهو نیوش

ولیت سرو سهی باد سرکشیده به ابر

ز دست طبع همیشه به تیغ اره صفت