ای لب و زلفین تو مهره و افعی بهم

در ختنی روی تو حجلهٔ زنگی عروس

مریم آبستن است لعل تو از بوسه باش

ای دو لبت نیست هست، هست مرا کرده نیست

خاک توام سایه وار سایه ز من در مدزد

خود چه زیانت بود گر به قبول سگی

در طلبت کار من خام شد از دست هجر

صورت عین شین و قاف در سر یعنی که عشق

خون چو خاقانی ریختهٔ لعل توست

ماهی و خون را دیت شاه دهد ز آنکه هست

ابر صواعق سنان، بحر جواهر بنان