گرنه شب از عین عید ساخت طلسمی بخم

بابلیان عید را نعل در آتش نهند

کرد رخ آفتاب زرد قواره نهان

بر زه سیمین ماه گوی زرند اختران

چرخ کبود آنچنانک ناخن تب بردگان

گفتی فراش چرخ ناخن زهره گرفت

آب بقم شد شفق مه خم و شب رنگرز

خلق دو قولی شدند بهر شب عید را

گفتی شب مریم است یک شبه ماهش مسیح

ماه و سر انگشت خلق این چو قلم آن چو نون

گفتی غوغای مصر طالب صاع زرند

صاع زر شاه شد ماه بدان می دهد

از بن گوش آسمان از مه نو هر مهی

خسرو مهدی نیت مهدی آدم صفت

مهدی دجال کش، آدم شیطان شکن

اول سلجوقیان سنجر ثانی که هست

رشح نوالش فزون از عرق ابر و بحر

آتش تیغش چو تافت پنبه شود بوقبیس

چشمهٔ خور بوسه داد خاک درش سایه وار

عم پدری ها نمود در حق مختار حق

ای به رصدگاه دهر صاحب صدر بقا

شرع به دوران تو رستم گاه وجود

دور سلیمان و عدل، بیضهٔ آفاق و ظلم

در عجم از داد توست بیشه ریاض النعیم

تاج تو تدویر چرخ، تخت تو تربیع عرش

جذر اصم هشت خلد سخت بود جذر هشت

ملک بود باغ خلد تحت ضلال السیوف

عطسهٔ توست آفتاب، دیر زی ای ظل حق

هست مطوق چو صفر خسم تو بر تخت خاک

الحق از آحاد ملک خسم تو صفر است و بس

ملک خراسان توراست در کف اغیار غصب

غبن بود گنج عرض خازن او اهرمن

آخر خر کس نکرد روضهٔ دار السلام

در همه ملک فلک نان دو و خوشه یکی است

چون کف تو رازقی است نور ده و نوش بخش

حاصل شش روز کون چون تویی از هفت چرخ

نایب یزدان به حق گرنه تویی پس چراست

خضر ز توقیع تو سازد تریاک روح

پیش سگ درگهت از فزع دستبرد

گر خزر و ترک و روم رام حسام تو اند

از تف شمشیر تو در سفم اند این سه قوم

ملک خراسان به تیغ باز ستانی ز غز

کاوه که داند زدن بر سر ضحاک پتک

گو به حسامت که برد آب بت لات نام

گر ز پی غز و غز قصد خراسان کنی

از جگر جیش خان خاک زند جوش خون

درگه میران غز درشکنی نیم روز

گرد نشابور و بلخ رزمگهت را خیول

گرد چو مشک سیاه خاک چو گوگرد سرخ

شیردلان را چو مهرگه یرقان گاه لرز

تیغ تو تسکین ظلم نزد تکین آب خور

طرف رکابت چنانک روح امین معتبر

ای ز سریر زرت گنبد مایل حقیر

چتر تو خورشیدفر، تیغ تو مریخ فعل

سهم تو قطران کند نطفهٔ سرخاب و زال

عزم تو معیار ملک قومه فاستقام

گر به زمین افتدی هندسهٔ رای تو

تا به تمامی رسد ماه شب عید و باز

ملک جم و عمر نوح بادت و در بزم تو

گفته بت نوش لب با لب تو نوش نوش

داو کمالت تمام با قمران در قمار

نوبه زنت کیقباد، میده دهت اردشیر

خلق تو اکسیر عدل، نطق تو تفسیر عقل

بوس و دعا کعبه را بر در و دستت چنانک