جز ذات تو در کون و مکان هیچکسی نیست

چون روی تو از روز ازل گشته نمودار

تا جلوه نمودی به خود از خویشتن از عشق

خود عاشق و معشوقی و خود خود عشق جگر سوز

مخلوق چه باشد ؟ به جز از جلوه خالق

انکار تو بر خویشتن و هم اقرار تو بر خود

در مرتبه ها جلوه ات از عالی و دانی

در پست و بلندی و بد و نیک دو عالم

بی شکلی و پیدا و عیان در همه اشکال

تا از رخ اشیاء ، عیان روی تو دیدم

ای بحر که در موج خودت جلوه نمودی

جز تو ، به سوی تو ، چو یکی باد بهاری

گویا ، شنوا ، جز تو به هر گفت و شنیدی

در وحدت و در کثرت و در گلشن و گلخن

جز یار دلارام در این صحنۀ گیتی

بنگر به حقیقت که در این عالم کثرت

هر سود و زیانی که رسد بر تو ز مخلوق

این سود و زیانش که به مهرش شده ناشی

او یکّه سواری است به هر عصر و زمانه

جز مهدی موعود در این ارض و سماوات

او اعظم اسم است ز اسماء خداوند

او صاحب هر عصر و زمانست ، بدانید

بی شبهه در این دور به جز نور جمالش

با صورت زیبا و دو زلفین سیاهش

جز خال سیاهش که بود مرکز ایمان

جز دست شریفش جهت بادۀ وحدت

از بادۀ عشقش همه عالم شده سرمست

گیرد شراب از کف آن ساقی زیبا

از بادۀ او پاک شود جمله گناهان

مغفور شود هر کس از این جام بنوشد

گر نیک ازاین قصۀ شیرین شوی آگاه

با صدق بگیرید شما دامن او را

بر خوان خدائی چو نشینید ، ببینید

جز عاشق او نیز به میخانه وحدت

جمعی ز دل خویش پرستند بتان را

ای پیر خرابات به آتشکده دل

ای ساقی بی مثل ، به میخانه توحید

اسرار کنم فاش ، ولیکن تو ندانی

گر بشنوی از گوش دل این نغمه بدانی

ای نائی عالم زنیِ هیچِ « کمالت »