حضرت جعفر روایت کرده است

گفت : روزی بوده ام پیش پدر

آمدندی در حضور آن جناب

در میانشان بود جابر بن یزید

جملگی کردند از حضرت سؤال

گفته شد آیا امیر المؤمنین

پاسخ حضرت به آنها بود این :

هر دو مشرک بوده و هم کافرند

آن همه افکار و افعال شنیع

پس بگفتند آن گروه نامور

گر علی میبود از آنها ملول

خوله را از بهر خود تزویج کرد

چون شنید حضرت کلامی دلخراش

داد فرمانی به جابر بن یزید

جابر انصاری نیکو خصال

هست او زخیار ، جدم مصطفی

بوده حاضر آن به وقتآن دو تا

او شما را میکند از شک به در

پس روان گردید جابر بن یزید

بر در آن خانه رفت و کوفت در

بانگ زد ای جابِرِ ابن یزید

در تعجب مانده گفتم از کجا

پس چو آمد او مرا شد روبرو

تو درون خانه بودی ای صنم

جابِرِ انصاری ، آن پیر مرید

خدمت باقر بُدم دیروز من

که به فردا عده ای با قیل و قال

در خصوص دوّمیّ و اولیست

پس از آنها جابِرِ ابن یزید

تو به همراهش به پیش ما بیا

منتظر بودم ترا ای مرد دین

آمدند آن هر دو در پیش امام

پس به انصاری امام اکرام کرد

گفت : حضرت جمع را زین حال

میدهد پاسخ شما را زین یقین

جمله جابر را مخاطب ساختند

آنچه فرمودی از آن دو آن امام

کرد جابر سوی آن جمله نگاه

من همی ترسیدمی روزی اجل

این قضیه از کسان مخفی شود

چون غرض امروز تحقیق شماست

پس ز من این داستان را بشنوید

اوّلی رادوّمی از راه کین

چون خلیفه شد به زور آن اولی

میگرفتی از قبیله ها ذکات

بود چون سر لشکرش خالد ولید

در حنیفه ون فرستادی ورا

آن ذکاتی را که او تحمیل کرد

چونکه میگفتند آنها مصطفی

میگرفت از ما و پس میداد او

پس به خالد آن قبیله تاختند

خالد از این واقعه شد در غضب

پس رئیس این قبیله کشته شد

بود مالک نام مرد پر گناه

خالد آن مرد لعین بی حیا

پس زنانرا جملگی کردی اسیر

آن زنان را در مدینه سوق داد

دومی چونکه شنیدی این خبر

چونکه مالک بُد رفیقش از قدیم

اوّلی بر دوّمی کردی ندا

باید او را حد زنی و بعد از آن

گفتش ار او کشته گردد ای بلیس

لکن این خالد که ما را ناصر است

کن تغافل زود و از او در گذر

پس بگفت : او که اسیران را ز بند

بود خوله نام نیکو دختری

رفت سوی بارگاه مصطفی

او شکایت کرد از این ظالمان

کای پیمبر بین که ما را بیگناه

من پرستندۀ ، خدایم ای رسول

من همی دانم ترا پیغمبری

اولی گفتا : شما ترک ذکات

خوله گفتش : که تو کردی اشتباه

ما همه گفتیم فرمان رسول

میگرفت او مال را از اغنیا

پس شما را گفته بودیم این چنین

حکم یزدان را نکردی تو قبول

پس سپردیمان به این نامحرمان

گیرم آنکه کرده مردان آن گناه

شیر زن کردی چو بحثی مستدل

اولی چون دید رسوا میشود

گفت : بوده در زماان مصطفی

بر اسیری جامه گر انداختیم

گر کسی نا کرد از آن جامه زیاد

پس دو کس انداخته بر خوله رخت

گفت خوله خود به آنها : هیچکس

جز کسی که داند او افکارمن

هم بگوید او ز من نوع سخن

گفت ابوبکرش : بیحاصل مگو

چونکه بودند آن دو گرم گفتگو

گفتشان ، ای قوم سویم بنگرید

میکنم از این زن محزون سؤال

گفت : ای خوله بگو اکنون سخن

گفت ایشان با کمال قلدری

لیک من دارم کسی را در نظر

پس به او گفتا امیرالمؤمنین

مادرت هنگام وقت زایمان

دست بردی آن زمان اندر دعا

تو فتادی از رحم سوی زمین

اَشهَدی هم بر خدا هم مصطفی

که مرا یک سیّدی اندر جهان

آورم از او به دنیا یک پسر

در تعجب مانده بُد جمعی کثیر

مادرت آن را سپس مدفون نمود

وقت مردن او ترا اِخبار کرد

چونکه میگشتی اسیر ظالمان

بسته ای آنرا تو بر بازوی خویش

پس به بازویت بده آنرا نشان

که ، من هستم آن پدر بر این پسر

گفت جابر : خوله را دیدم عیان

در مناجات آمده او با خدا

من چگونه شکر گویم نعمتت

نعمتی دادی خداوندا به من

باز کرد آن لوح از بازوی خود

لوح را انداخت پیش روی او

لوح را بوبکر با عثمان بداد

دید آنچه گفته بودی مرتضی

آن زمان دو دسته گشتند آن گروه

عده ای گفتند علی ساحر بود

عده ای گفتند : گفته مصطفی

اولی میگفت با بانگی جلی :

خوله را دادی به اسما ، مرتضی

عقد کردی خوله را از بهر خویش

چونکه جابر فاش کرد این راز را

جملگی کردند بر جابر دعا

تا ابد جاوید بادا نام او

تو نه پنداری « کمال » این شعر گفت