علی کرده ظهوری در درونم ، درونم را ز سر تا پا گرفته

علی گوید ز لبهای من ابیات ، ز نطقش نطق من بالا گرفته

علی از چشم من گردیده گریان ، که اشکم شیوۀ دریا گرفته

علی از دست من میگیرد هر چیز ، ز دستم دائماً اشیا گرفته

علی درمغز من دائم فکور است ، که فکرم طارم اعلا گرفته

علی در تار رگهایم نشسته ، که رنگی چون گل حمراگرفته

علی در عمق روحم جا گرفته، که روحم رتبه ای اعلی گرفته

علی در باطنم غوغا نموده ، از این غوغا دلم غوغا گرفته

علی ظاهر شده از صورت من ، رخم را جلوه ای زیبا گرفته

علی در گریه ام گریان شب و روز،شده است و جمله دنیا گرفته

علی از مَظهر خود گشته عاشق ،ظهورش دنیی و عقبی گرفته

علی شد ساقی مستان ، ز دستم ، برای عاشقان صهبا گرفته

علی در کنج قلبم گشته پنهان ، مرا در نور خود پیدا گرفته

علی در عمقجانم رخنه کرده ،جمالش جملۀ اعضا گرفته

علی هر لحظه پیدا گشته از من ، رخش اینجا و هم آنجا گرفته

علی در هر کجا گردیده ظاهر ، جهان را دلبری یکتا گرفته

علی گشته است یکتا با محمّد ، فروغش لَیلةُ الاسری گرفته

علی از عشق حق بی خویش گشته ، خدا را در بغل شبها گرفته

علی با حضرت احمد انیس است ، ولایت را از او اهدا گرفته

علی اندر شب معراج احمد ، ز دستش نیمه تُفّا گرفته

علی اندر شجاعت بود ممتاز ، یلان را در صف هیجا گرفته

علی در کربلا بهر حسینش ، ز عباسش یکی سقّا گرفته

علی از اسمهای حق تعالی ، ز اسما رتبت حُسنی گرفته

علی از عشق حق گریان شب و روز ، بچشمان لؤلؤ لالا گرفته

علی تادم زد از دانائی حق ، جهانرا از دم دانا گرفته

علی چون در جهان گردیده ناطق ، جهان را طبع شکرّخوا گرفته

علی درعشق حق گردیده چون لا ، دو عالم معنی اِلاّ گرفته

علی چون با محمّد همنشین شد ، عوالم را چه برق آسا گرفته

علی دست خدای لایزال است ، ز حق سر خطّ لا اَحصی گرفته

علی آن شاهباز مُلک لاهوت ، ز یزدان از ازل طُغرا گرفته

علی با انبیا بوده است دائم ، جمالش معبد حَرّا گرفته

علی از دست عیسی کرده اعجاز ،ز مهرش روشنی اعما گرفته

علی گفته محمّد را عبیدم ، ولی در گوش او نجوا گرفته

علی خلّاق حوران بهشت است ، طراوت از رخش طوبی گرفته

علی بوده است ربّ اِبن ملجم ، سرش را زیر تیغ عمداً گرفته

علی در آتش نمرود بوده ، خلیل اللّه از او اعطا گرفته

علی خود منشاء کل وجود است ، همه عالم از او انشا گرفته

علی با معجزات با هِراتش ، جواب از صخرۀ صمّا گرفته

علی از شدّت مهر و محبّت ، خسی را فاتح دعوا گرفته

علی خوابیده اندر جای احمد ، به بیداری ره رؤیا گرفته

علی آن غاصبان را در دو عالم ، ز غیرت باطل و رسوا گرفته

علی شعر کمالش را چو خورشید ، فروزان کرده و دُروا گرفته

علی رب است ، مربوبش «کمالست»، همه عالم کمالش را گرفته

علی را دیده ام در مسجد دل ، که نورش مَسجِدُ الاَقصی گرفته