محبوب که باشد بجز از نور حقیقت

عالم چه بود ؟ سایۀ انوار الهی

دنیا چو نظر نیک کنی خواب و خیال است

نیکی بکن از جان و دل خود به همه خلق

دانی که خطرناکتر از هر چه ، چه باشد ؟

گویی به جهان این همه آثار عجب چیست ؟

ناراحتی و ناخوشی و خشم و دنائت

روشن شود آن دل که پر از مهر خدائیست

این جمله که بینی همه آثار خدایند

هر کس که بود عاشق مخلوق خداوند

حق از همه مخلوق همه ظاهر و پیداست

هر چیز که بینید نمودار خدای است

در لحظه ای الهام به من گشت چنین شعر

گویند « کمال » است ولی من نه کمالم

اویست من و من به خدا سایۀ اویم

این کفر نباشد که خدا در سخنم گفت

خود اوست خودیها ، همه تکرار خدایند

مولام به ضمن غزل این نکته چه خوش گفت

آنها که طلبکار خدائید ، خدائید

چیزی که نکردیم گم از بهر چه جوئید