حافظا در دلم از امر خدا آمده ای

آنچه بایست بگوش دل من برخواندی

دل من چونکه صفا یافت ، تو ای چشمۀ نور

حمد ولِلّه که ز اسرار تو واقف گشتم

تو به گلزار من ای بلبل باغ ملکوت

عشق یزدان چو سر و پای ترا سوخته است

چون فنائی تو ز عشق ازلی میدانم

جام می در کف و مینوشی و مینوشانی

چونکه دیدی تو مرا خسته دل ای مطرب عشق

چون دوای دل بیماری و فرخنده طبیب

چشم بد دور که از لطف درین مسجد دل

اندرین معبد دل با می و مشک و کافور

بهر تسکین دل غمزدۀ سوخته ای

از ره بینش خود بحر دلم را دیدی

خود تو دانی که به تقدیر خدای منّان

فرصتت باد که از فرط محبّت امروز

تو به نور ازلی چونکه فنا گردیدی

مرحبا بر تو که از بهر خدا در ره عشق

چون خداوند که عاشق به همه مخلوق است

هد هد هستی که به درگاه سلیمان زمان

آن سلیمان زمان کیست ؟ یقیناً مهدی است

هدفت وحدت حق است بدون تردید

موسی عشق تویی ، نفس لعین فرعون است

ای ولی در همه ذرات جهان از سر شوق

چونکه در وحدت حق جای جدائی نبود

همه دانند به بندند به تقدیر و قضا

هر کسی از عمل خویش جزائی دارد

ای طبیب دل مجروح ، خدا را همه شکر

گر چه بی شکلی و بی رنگی و بی آلایش

ای که در عالم لاهوت اقامت داری

هر که چشم دل او باز بود می بیند

با ملائک که همه خادم دربار تواند

مثل حقّی که همه ذات وجودت چشم است

تو به کاشانه دلها همه با لطف و کرم

عالِم علم خداییّ و خدای حکمت

تو رفیقیّ و رفیق است خداوند جهان

حق ز تو راضی و تو راضی از او، از این رو

کام خود تلخ و دهان همه شیرین کردی

زان ندائی که ز حق می شنوی در شب و روز

وجد و حالی که تو را هست یقین می دانم

کس چو این بنده دلسوخته نشناخت تو را

خلق گویند که حافظ بود از اهل زمین

ای که اندر ادبیات ورا می جویی

در بلیّات شدی غرق و نمی دانستی

جلوه حق به کجا و ادبیّات کجا ؟

ای عجب صوت و صدایش همه عالم بگرفت

ای ادیب ار نشنوی پاک از این خود بینی

هر کس از معنی اشعار تو چیزی گوید

بعد از این جمله بدانند تو از جانب حق

این « کمال » است که بشناخت تو را ای حافظ