بیست و دو بهمن پنجاه و هفت

از کرم و مرحمت کردگار

آن همه بی دینی طاغوتیان

جلوۀ یزدان چو پیدار شد

گشت عیان جلوه خورشید دین

شد ز خمینی چو عیان روی یار

نائب بر حق امام زمان

نور جمالش همه عالم گرفت

بست چنان دست ابرقدرتان

دست بدست ار بدهند آن خسان

کی شود آن نور خدایی خموش

پس همه زین واقعه شادی کنیم

کامده حقّ و شده باطل روان

حضرت او کرده چنین کار را

صورت دلدار که باشد جز او ؟

دیدن این ، دیدن آن یار بین

گفت محمد سر و سردار ما

ذات خدا چونکه نباشد عیان

نایب او نیست به غیر از منوب

نایب عظمای خدا ، مصطفی است

عاشق و شیدای محمد ، علی است

آنکه بود عاشق روی علی

عشق وَلِی اللّه عشق خداست

عشق ولی در دل و جان « کمال »

در دل من حبّ ولی فقیه