به هر هرزه قلاّش

کنی سرّ خدا فاش

پر از نور خدا باش

بده ره تو کسان را

مکن مست خران را

پر از نور خدا باش

تو چون بی من و مائی

پر از مهر و وفائی

پر از نور خدا باش

مگو هیچ تو از یار

مکن خود به سرِ دار

پر از نور خدا باش

ز هر چیزهویداست

هم اینجاست ، هم آنجاست

پر از نور خدا باش

ز هر روی ز هر مو

به هر کوی و به هر مو

پر از نور خدا باش

که اویست به هرشان

به جُهّال مگو آن

پر از نور خدا باش

مکن هیچ خروشی

چه بهتر ز خموشی

پر از نور خدا باش

اگر از تو شود مست

طلبکار تو هم هست

پر از نور خدا باش

دهی از دل و از جان

برقصند غزلخوان

نشین با دل بی کین

چه بهتر بود از این

شوی قانع و درویش

نه کم باشی و نه بیش

به جان چاکر خود باش

به سر افسر خود باش

پر از نور خدا باش

از این گردش گردون

مخوان این همه افسون

پر از نور خدا باش

جلالت ز جلالست

کمالت ز « کمال » است

پر از نور خدا باش