دوش رفتم به سوی میخانه

ساقی گلعذار مشکین موی

درکشیدم چو جام اول را

جام دوم چو داد بر دستم

جام سوم چو ریخت در کامم

زین پیاپی شراب آتش عشق

اندرین حال هاتفی از غیب

دیدم آنجا که بحر و آب یکیست

مهر و ماه و ثوابت و سیّار

آب و باران ، تگرگ و برف و بخار

کاسه و کوزۀ سفالین را

غوره ، انگور ، شیرۀ هر تاک

غنچه و عطر گل ز خوشبوئی

هاتفی گویدم ز زیر نقاب

باش آگه که دائماً آن یار

از ازل تا ابد به چشم همه

ساخت از خویشتن عوالم را

جلوه دارد ز روی هر موجود

اوست پیدا به صورت ضدّین

اوست میخانه و می و ساقی

گر به چشم درون دمی نگری

چون به میخانه نیز رفتم دوش

می کشان جام می گرفته از او

اوفتادم به پای آن ساقی

گفتم ای پیر عشق روحانی

جام می بر کفم نهاد و بگفت :

چون کشیدم از آن می باقی

آن زمان مست و بی خود افتادم

می روم هر زمان برابر دل

من به دریای جان شوم غوّاص

بینم آیات جملۀ کونین

می رسد بر مشام جان و دلم

می جان بخش روح افزائی

از غم عشق دلبری مه رو

بهر دیدار یار در همه عمر

چون شدم در سرای عشق مقیم

دوش رفتم به جایگاه نماز

نظرم چون به روی او افتاد

گفتم ای پادشاه مه رویان

گفت ای عاشق بلادیده

می دهم رایگان به تو خود را

گفتمش هر چه خواهی از من زار

گفت در عشق من بمیر و سپس

از ازل هر که گشت محرم عشق

آن که از عشق سوخت جان و تنش

گر بمیری تو در ره معشوق

ای که داری هوای سلطانی

نوش کن چون « کمال » همواره

تا شوی مست خویش و از ره دل