922
نورجمالش بسوخت یکسره ایمان من
جذبه عشقش رسید در دل ویران من
جسم مرا جان نمود جلوۀ جانان من
کنج دلم را خراب کرد چو آن گنج دل
رفت به باد فنا ،هستی و بنیان من
ساقی وحدت چو ریخت باده به جام دلم
او شده نزدیکتر از رگ شریان من
در خود کردم نظر او را دیدم عیان
من بودم جسم او ، او میبد جان من
بنگر در من کنون تا که بدانی یقین
من هستم آن او ، او باشد آن من
اکنون از عشق او بنگر در هر نفس
تا به فلک می رسد ناله و افغان من
چشم مرا تا بدوخت بر قد و رخسار خویش
نور جمالش بسوخت ، یکسره ایمان من
کشت مرا عشق او ، زندۀ جاوید کرد
هیچ طبیبی نداشت ، داروی درمان من
نار جلالش چو سوخت جسم و روان کمال
گشت نمایان چو خور ، صورت تابان من