بوی جانان آید از جانم کنون

تا بدیدم سر و بالای نگار

هر که دیده همچو من گلگون رخش

موج اشکم از غمش بر عارض است

تا دل زارم از او پر خون شده

ای پدر از عشق او پندم مده

چون چشیدم بادۀ عشقش ز شوق

گر « کمال » از عشق او جان می دهد