چشم جهان روشن از لقای معلم

هیچ نگشت است آشنا به علومی

یک دو سه جامی بنوش با دل خرم

طرفه بیانی نگر که از شرف علم

مدح و ثنائی ز خویش هیچ نگویم

عاشق علم و عمل کند ز سر شوق

آن که دل خویش را به علم صفا داد

آن که بدانست قدر قیمت دانش

آن که چشید از علوم لذت مستی

آن که ز عشق علوم جام بقا یافت

غیر خدای علیم و قادر منّان

خود به حقیقت نگر که گوهر دانش

شمس فروزان در آسمان حقیقت

پاک کن از زنگ جهل چهرۀ دل را

راست بود این سخن اگر که بگویند

کرده هویدا علوم هر دو جهان را

هست علوم جهان به دیدۀ تحقیق

حق نشود هرگز از تو راضی و خرسند

گفت علی آن که دانشی به من آموخت

همچو «کمال» از طریق گوش دل خویش