عهد کردم که دل خویش به خوبان ندهم

خون سرخی که به یک عمر دلم جمع آورد

باز در سر هوس عشق و جوانی دارم

با که گویم که من از عشق بتان از ملکوت

من به تقصیر خود از بهر کرم دور شدم

بهر توحید که از موج خودش دور نبود

از وجود آن مه ماسوی وجود آمده است

هر که آن خال و خط و قامت موزون بیند

خرّم آن کس که در او نور محبت باشد

هر که بوسد لب لعلش به جهان در همه عمر

طاق ابروی بتان قبلگه عشّاق است

آنچه کفر است به چشم سر اهل کثرت

روی مویش شده مرآت بهشت و دوزخ

گل و خاری به هم آمیخته از چهره و مو

گهی آن ساقی چشمش کندم مست و خراب

گهی از شهد لبانش بمکم آب حیات

یار ما گر چه رخش از همه عالم پیداست

جان سپردم ز عطش بر سر دریا و چو موج