من شاه عشق بلبل پر شور

تا سرخ گشته روی گل از خونم

جای شراب وصل ز مینایش

تا خنده زد به روز سیاهم او

بر گریه ام اگر چه همی خندید

زیرا ز سحرهای لب لعلش

بر دوست هیچ کس بشود دشمن !

هرگز شنیده اید که بی رنگی

هر چند دست خویش به خونم برد

در قلب خود چو نیک نظر کردم

از جام او چگونه نباشم مست

زلفش چو اوفتاد به دست من

من اوست ، او من است به چشم عشق

اسرار عشق رابه کسی گفتن

هر لحظه راز گفت ز منقارم

در قلب من نشسته غزل گوید !

در خویشتن چو نیک نظر کردم

پر کرده است جام می از خونم

گفتم ز جور باد خزان گردی

گفتا اگر ز شاخ برندم سر

گفتم چگونه سحر کنی با من

گفتا به جان دوست نمی بینم

گفتم لباس سرخ بپوشی باز ؟

گفتا به رنگها بکنم جلوه

گفتم ز عود چیست تو را مقصد ؟!

گفتا صلاح نیست بدانی این

گفتم به عشق پاک تو را سوگند

گفتا خموش باش که بشکسته

گفتم تکامل است تو را مقصود

گفتا که نقص نیست در این گفتار