شکوفه های هلو رستــه روی پیرهنت

دوباره خواب مرا می برد که تا ببرد

چه روزی، آه چه روزی! که هر نسیم وزید

چه روزی، آه چه روزی! که هر پرنده رسید

تو آمدی و بهار آمد و درخت هلو

درخت شکل تو بـود و تو مثل آینه اش

و از بهشت ترین شاخه روی گونه ی چپ

پرنده ای کــه پرید از دهان بوسه ی من

شکفته بودی و بی اختیار گفتم: آه!