ای خوش آنان که قدم در ره میخانهٔ زدند

به حقارت منگر باده کشان را کاین قوم

خون من باد حلال لب شیرین دهنان

جانم آمد به لب امروز مگر یاران دوش

مردم از حسرت جمعی که از آن حلقهٔ زلف

بنده حضرت شاهی شدم از دولت عشق

عاقبت یک تن از آن قوم نیامد به کنار

هیچ کس در حرمش راه ندارد کانجا

گرنه کاشانهٔ دل خلوت خاص غم تست

کس نجست از دل گم گشتهٔ ما هیچ نشان

آخر از پیرهن شمع فروغی سر زد