خاکم به ره آن بت چالاک نکردند

من طایفه ای بر سر آن کوی ندیدم

من باک ندارم مگر از بی بصرانی

قومی به وصالش نتوانند رسیدن

فردای قیامت به چه رو سر زند از خاک

شستند به دریای محبت تن ما را

المنة لله که بمردند گروهی

غم دست برآورد مگر باده فروشان

کاری که غمش با دل من کرد فروغی