بر زلف تو باید که ره شانه ببندند

آن جا که تویی جای نظر بستن ما نیست

خرم دل قومی که به یاد لب لعلت

عیشی به از این نیست که از روی تو عشاق

بگشا گرهی از شکن جعد مسلسل

بنمای به مرغان چمن دانهٔ خالت

شاید که به تحصیل تو ای گوهر شهوار

کیفیت چشم تو کفاف همه را کرد

بیرون نرود رنج خمار از سر مردم

اهل نظر از زلف تو خواهند کمندی

کوشنده محمدشه غازی که سپاهش

ای شاه فروغی به تجلی گه آن شمع