مرگ من روزی فرا خواهد رسید

در زمستانی غبار آلود و دور

مرگ من روزی فرا خواهد رسید

روز پوچی همچو روزان دگر

دیدگانم همچو دالانهای تار

ناگهان خوابی مرا خواهد ربود

می خزند آرام روی دفترم

یاد می آرم که در دستان من

خاک می خواند مرا هر دم به خویش

آه شاید عاشقانم نیمه شب

بعد من ناگه به یکسو می روند

چشمهای ناشناسی می خزند

در اتاق کوچکم پا می نهد

در بر آیینه می ماند به جای

می رهم از خویش و می مانم ز خویش

روح من چون بادبان قایقی

می شتابند از پی هم بی شکیب

چشم تو در انتظار نامه ای

لیک دیگر پیکر سرد مرا

بی تو دور از ضربه های قلب تو

بعد ها نام مرا باران و باد

گور من گمنام می ماند به راه