با همه پوچی از تو لبریزم

نه بر آنم که از تو بگریزم

از تو ، ای شعر ِ گرم در سوزند

که لبالب ز بادهٔ روزند

بوتهٔ نسترن سرود تو را

می رساند به او درود تو را

نه در آن خوابهای رویایی

پر شدم ، پر شدم ز زیبایی

پر شدم از ترانه های سپید

از هزاران جرقه های امید

به تو چون دشمنی نظر کردم

ز تو ماندم ، تو را هدر کردم

همچو آبی روان که در گذرم

ره تاریک مرگ می سپرم

از تو چشمم پر از نگاه شود

روی آیینه ام سیاه شود

عاشق ابرهای سرگردان

عاشق هر چه نام توست بر آن

خون سوزان لحظه های تو را

تا به خشم آورم خدای تو را !