بر پرده های در هم امیال سر کشم

نقشی ز چهره ای که چو می جستمش به شوق

یک شب نگاه خستهٔ مردی به روی من

تا خواستم که بگسلم این رشتهٔ نگاه

نو مید و خسته بودم از آن جستجوی خویش

راهی دراز بود و شب عشرتی به پیش

راهی دراز بود و دریغا میان راه

چون دیدگان خسته من خیره شد بر او

زنجیرش بپاست چرا ای خدای من

اشکی دوید و زمزمه کردم میان اشک

شب بود و آن نگاه پر از درد می زُدود

لب بر لبش نهادم و نالیدم از غرور

آری بنوش و هیچ مگو کاندر این میان

ره بسته در قفای من اما دریغ و درد

لغزید گرد پیکر من بازوان او

شب تیره بود و در طلب بوسه می نشست

ناگه نگه کردم و دیدم به پرده ها

افشردمش به سینه و گفتم به خود که وای

یک آشنا که بستهٔ زنجیر دیگری است