که روان سوزد و جان کاهد

با غم و اشک و فغان خواهد

هیچ جز حسرت دیدارش

غم من مایهٔ آزارش

مَه چو در هالهٔ راز آید

شاید آن گمشده باز آید

من هراسان بدوم بر در

خیره گردم به در دیگر

جانم آن گمشده را جوید

عقل سرگشته به من گوید

ببر از یاد دمی او را

به دل آن عاشق بد خو را

کی خیال تو به سر دارد

بس کن او یار دگر دارد

کی به نرمی رََوَدم در گوش

آتش حسرت من خاموش

راز این خواهش سوزان را

هرگز آن مرد هوسران را

به شب تیرهٔ خاموشم

که چرا نیست در آغوشم