یاد بگذشته به دل ماند و دریغ

دیده ام خیره به ره ماند و نداد

خود ندانم چه خطایی کردم

در دلش جایی اگر بود مرا

هر کجا می نگرم ، باز هم اوست

درد عشقست که با حسرت و سوز

گفتم از دیده چو دورش سازم

مرگ باید که مرا دریابد

تا لبی بر لب من می لغزد

کاش این لب که مرا می بوسد

می کشندم چو در آغوش به مهر

چه شد آن آتش سوزنده که بود

شعر گفتم که ز دل بر دارم

شعر ، خود جلوه ای از رویش شد

مادر ، این شانه ز مویم بردار

بکن این پیرهنم را از تن

تا دو چشمش به رخم حیران نیست

بشکن این آینه را ای مادر

در ببندید و بگویید که من

کس اگر گفت چرا ؟ باکم نیست

قاصدی آمد اگر از ره دور

گر از او نیست ، بگویید آن زن