من به مردی وفا نمودم و او

هر چه دادم به او حلالش باد

دل من کودکی سبکسر بود

او که می گفت دوستت دارم

اگر از شهد آتشین لبِ من

حسرتم نیست ز آنکه این لب را

باز هم در نگاه خاموشم

باز هم چون به تن کنم جامه

بازهم می توان به گیسویم

باز هم می توان در آغوشم

باز هم می دود به دنبالم

باز هم با هزار خواهش گنگ

باز هم دارم آنچه را که شبی

دارم آن سینه را که او می گفت

ز آنچه دادم به او مرا غم نیست

غیر از آن دل که پر نشد جایش

کو دلم کو دلی که برد و نداد

دل خونین ، مرا چه کار آید

دگرم آرزوی عشقی نیست

دل اگر بود باز می نالید

او که از من برید و ترکم کرد

وای بر من که مفت بخشیدم