مرگ ها اندر فنون بندگی

نغمهٔ او خالی از نار حیات

چون دل او تیره سیمای غلام

از دل افسردهٔ او سوز رفت

از نی او آشکارا راز او

ناتوان و زار می سازد ترا

چشم او را اشک پیهم سرمه ایست

الحذر این نغمهٔ موت است و بس

تشنه کامی ، این حرم بی زمزم است

سوز دل از دل برد غم میدهد

غم دو قسم است ای برادر گوش کن

یک غم است آن غم که آدم را خورد

آن غم دیگر که ما را همدم است

اندرو هنگامه های غرب و شرق

چون نشیمن می کند اندر دلی

بندگی از سر جان نا آگهی است

من نمیگویم که آهنگش خطاست

نغمه باید تند رو مانند سیل

نغمه می باید جنون پرورده ئی

از نم او شعله پروردن توان

می شناسی در سرود است آن مقام

نغمهٔ روشن چراغ فطرت است

اصل معنی را ندانم از کجاست

نغمه گر معنی ندارد مرده ایست

راز معنی مرشد رومی گشود

«معنی آن باشد که بستاند ترا

معنی آن نبود که کور و کر کند

مطرب ما جلوهٔ معنی ندید

همچنان دیدم فن صورت گری

«راهبی در حلقهٔ دام هوس

خسروی پیش فقیری خرقه پوش

نازنینی در ره بتخانه ئی

پیرکی از درد پیری داغ داغ

مطربی از نغمهٔ بیگانه مست

نوجوانی از نگاهی خورده تیر

می چکد از خامه ها مضمون موت

علم حاضر پیش آفل در سجود

بی یقین را لذت تحقیق نیست

بی یقین را رعشه ها اندر دل است

از خودی دور است و رنجور است و بس

حسن را دریوزه از فطرت کند

حسن را از خود برون جستن خطاست

نقشگر خود را چو با فطرت سپرد

یک زمان از خویشتن رنگی نزد

فطرت اندر طیلسان هفت رنگ

بی تپش پروانهٔ کم سوز او

از نگاهش رخنه در افلاک نیست

خاکسار و بی حضور و شرمگین

فکر او نادار و بی ذوق ستیز

خویش را آدم اگر خاکی شمرد

چون کلیمی شد برون از خویشتن

زندگی بی قوت اعجاز نیست

آن هنرمندیکه بر فطرت فزود

گرچه بحر او ندارد احتیاج

چین رباید از بساط روزگار

حور او از حور جنت خوشتر است

آفریند کائنات دیگری

بحر و موج خویش را بر خود زند

زان فراوانی که اندر جان اوست

فطرت پاکش عیار خوب و زشت

عین ابراهیم و عین آزر است

هر بنای کهنه را بر می کند

در غلامی تن ز جان گردد تهی

ذوق ایجاد و نمود از دل رود

جبرئیلی را اگر سازی غلام

کیش او تقلید و کارش آزری ست

تازگیها وهم و شک افزایدش

چشم او بر رفته از آینده کور

گر هنر این است مرگ آرزوست

طایر دانا نمیگردد اسیر