تاب من شب را کند مانند روز

خفته بودم در ضمیر روزگار

گردشی اندر نهاد من نبود

نی به دریا از جمال من خروش

وای زین تابانی و ذوق نمود

خاکدانی مرده ئی افروختم

چهرهٔ او از غلامی داغ داغ

آدمی یزدان کشی آدم پرست

از طواف او خجل کردی مرا

این جهان شایان مهر و ماه نیست

رشتهٔ ما نوریان از وی گسل

یا ز خاکش آدم دیگر بیار

ای خدا این خاکدان بی نور به

از غلامی روح گردد بار تن

از غلامی شیر غاب افکنده ناب

این و آن با این و آن اندر نبرد

کاروبارش چون صلوة بی امام

هر زمان هر فرد را دردی دگر

از غلامی گوهرش ناارجمند

نیست اندر جان او جز بیم مرگ

مرده ئی بی مرگ و نعش خود بدوش

چون خران با کاه و جو در ساخته

رفت و بود ماه و سال او نگر

در خرام از ریگ ساعت کمترند

مور او اژدر گز و عقرب شکار

زورق ابلیس را باد مراد

شعله ئی در شعله ئی پیچیده ئی

آتشی تندر غو و دریا خروش

مارها با کفچه های زهر ریز

هولناک و زنده سوز و مرده نور

خوشتر از محکومی یک دم شمار