111
غزل شمارهٔ ۹۵
گر، دمی ، بوس کفت گردد میسر تیغ را
تا ابد رگهای گل بالد ز جوهر تیغ را
ازکدورت برنمی آید مزاج کینه جو
بیشتر دارد همین زنگار در بر تیغ را
ای که داری سیرگلزار شهادت در خیال
بایدت از شوق زد چون سبزه برسرتیغ را
عیش خواهی صید آفت شوکه مانند هلال
چرخ ابرومی کند برچشم ساغرتیغ را
پردهٔ نیرنگ توفان بود شوق بسملم
خونم آخرکرد بازوی شناور تیغ را
تا مگر یکباره گردد قطع راه هستی ام
چون دم مقراض می خواهم دو پیکر تیغ را
موج توفان می زند جوی به دریامتصل
جوهر دیگر بود در دست حیدر تیغ را
هرکه را دل از غبارکینه جوییها تهی ست
می کشد همچون نیام آسوده در برتیغ را
دل به امید تلافی می تپد اماکجاست
آنقدر زخمی که خواباند به بسترتیغ را
بیدل از هرمصرعم موج نزاکت می چکد
کرده ام رنگین به خون صید لاغرتیغ را