چشمی ست که باید به در آرد به سرانگشت

تا چند نفس ناله شمارد به سرانگشت

بی ناخنی ام عقده ندارد به سرانگشت

کاش آبله ای نقطه گذارد به سرانگشت

آن کیست که اندیشه گمارد به سرانگشت

جز ناخن فرسوده که دارد به سرانگشت

کو غنچه که گل گوش شمارد به سرانگشت

تا چند چو شمع آینه کارد به سرانگشت

نعمت چو زبان بر نگوارد به سرانگشت

خاری که سر آبله خارد به سرانگشت

امروز به جز موکه گذارد به سرانگشت