ز فقر تا به شهادت شد آشنا انگشت

دمی که سجده به خاک درت اشارت کرد

به عرض حاجت ما نیست عجز بی زنهار

خطاست منکر اقبال کهتران بودن

اگر مزاج بزرگان تفقدی می داشت

موافقت اگر آبین همدمی می بود

به رنگ شمع در این معبد خیالگداز

ز وضع قامت خم پاس زخم دل دارید

حضور عالم بیکار نیز شغلی داشت

درین بساط به صد گوشمال موت و حیات

هین تپانچه و مشتی ست نقد غیرت مرد

تلاش روزی ما بس که غالب افتاده ست

بلندی مژه آن را که هرچه پیش آرد

محال بود بر اسباب پا زدن بیدل