غبار خاک نشین را، ر م نسیم عصاست

که نقش پا ی هوا سرنوشت این دریاست

لب خموش طلسم هزار رنگ صداست

که نخل بارور از منت زمانه دوتاست

که آب گشتن بحر اینقدر ز شرم سخاست

کسی که گوشه گرفت از جهانیان عنقاست

هجوم خنده صدای شکست رنگ حیاست

دمی که جلوه کند آفتاب سایه کجاست

به هرجه می نگری یک سراب جلوه نماست

هجوم خار همان زیب دامن صحراست

که راه بر سر کوه است و بار ما میناست

خیال سرو تواش دستگاه طبع رساست