عافیت در خانهٔ آیینه نقش بوریاست

از خجالت غنچه را پیراهن خوبی قباست

همچو کاکل نیز یک جمع پریشان در قفاست

بلبلان را درچمن هر برگ گل دست دعاست

همچو گل یک خنده زخم شهادت خونبهاست

دانهٔ دل را خیال گردش رنگ آسیاست

بخیه را بر روی زخمم خنده دندان نماست

هرکف خاکی اپن صحرا به چشمم توتیاست

هر گره در کوچهٔ نی ناله ای را نقش پاست

بیشترنقش قدم ما را به منزل رهنماست

چون زبان نرمی ملایم طینتان را مومیاست

نام را نقش نگینی نیست نقب خنده هاست

بیدل از هرحلقه در خمیازه حسرت چراست