84
غزل شمارهٔ ۲۳۰۷
ای نرگست حیاکدهٔ صلح و جنگ هم
ساز غزال رام تو خشم پلنگ هم
دنباله های ابروت از دل گذشته است
می آید ازکمان توکار خدنگ هم
تنها نه دف ز حلقه به گوشان بزم تست
دارد سری به فکر سجود تو چنگ هم
رنگینی لباس چه مقدار دلکش است
گل کرده است این هوس از طبع سنگ هم
از آگهی به مغز خرد جمع کرده ایم
کیفیتی که نیست در اوهام ننگ هم
زانو زدن ز خصم مپندار عاجزیست
پیداست این ادا دم کین از تفنگ هم
ای خستت عقوبت جاوید، هوش دار
بدتر ز قبر می فشرد جسم تنگ هم
راهیست راه عمرکه خود قطع می شود
وصل فنا شتاب ندارد درنگ هم
عجزیست در مزاج تحیر سرشت من
کز خویش رفتنم نشکسته ست رنگ هم
درکارگاه عشق سلامت چه می کند
اینجا به طبع شیشه خزیده ست سنگ هم
بی الفت لباس ز عریان تنی چه باک
جنس دکان فخرپرستی ست ننگ هم
بیدل مباد منکر جام تهی شوی
دارد حضور قلقل مینا ترنگ هم