69
غزل شمارهٔ ۱۹۷۷
چون تپش در دل نفس دزدیده ام
موجم اما در گهر لغزیده ام
مستی ام از مشرب میناگری ست
هر قدر بالیده ام کاهیده ام
رفتن رنگم به آن کو می برد
از که راه خانه ات پرسیده ام
حیرتم آیینهٔ تحقیق نیست
اینقدر دانم که چیزی دیده ام
فطرت شمع از گدازم روشن است
سوختن را آبرو فهمیده ام
عالم رنگست سر تا پای من
در خیالت گرد خود گردیده ام
چون سحر از وحشتم غافل مباش
تا گریبان دامن از خود چیده ام
کسوت هستی چه دارد جز نفس
از همین تار اینقدر بالیده ام
رنگ تا باقیست آزادی کجاست
بهر خود چون گل نفس دزدیده ام
عمرها شد از خم دیوار عجز
سایه پیدا کرده ام خوابیده ام
شرم هستی از خود آگاهم نخواست
تا شدم عریان مژه پوشیده ام
بیدل افسون کری هم عالمی است
گوشم اما حرف کس نشنیده ام