مغز دردی همچو نی در استخوان دزدیده ام

عمرها شد دست از این تردامنان دزدیده ام

بحرم اما در لب ساحل زبان دزدیده ام

نالهٔ دردی که از گوش جهان دزدیده ام

عافیتها در مزاج ناتوان دزدیده ام

روز و شب می تازم از خوبش و عنان دزدیده ام

آتشی در پنبه ، ماهی در کتان دزدیده ام

جبهه ای کز سجدهٔ آن آستان دزدیده ام

این ورق از دفتر عیش خزان دزدیده ام

زین قدر آبی که من در جیب نان دزدیده ام

تا شکم از خوردنیها چون کمان دزدیده ام

نیست زان جنسی که گویی از کسان دزدیده ام

همچو گل مشت پری در آشیان دزدیده ام

لفظ آن نامی که از ننگ و نشان دزدیده ام

بسته ام چشم و زمین تا آسمان دزدیده ام

رشتهٔ آهی که از زلف بتان دزدیده ام