چو اشک شمع چکیده ست خونم آنسوی رنگ

سواد دیدهٔ آهو بس است داغ پلنگ

به روی آب محالست ایستادن سنگ

ز جیب خوبش فرورفته ام به کام نهنگ

شرارما نکشد زحمت ره و فرسنگ

گشاده رویی گوهر به خجلت دل تنگ

کمان همین نفسی می کشد به زورخدنگ

که دل شکاف قفس دارد از شکستن رنگ

جهان المکده و آرزو نشاط آهنگ

فتاده است جهانی به قیدگاه فرنگ

گشودن مژه آیینه راست رفتن رنگ

نبسته است کسی پا به گردنت چو تفنگ

حباب بست نفس بسکه دید قافیه تنگ

که جز شکست چه دارد سر رسیده به سنگ