مرکز افتاد برون بس که شد این دایره تنگ

شیشه می می کشد اول زگداز دل تنگ

آهو از چشم خود است آینهٔ داغ پلنگ

شیشه ای نیست که قلقل نرساند به ترنگ

موی چینی شکند خامهٔ تصویر فرنگ

زانو از موی سرم آینه گم کرد به زنگ

آب آیینه ز جوهر کند ایجاد نهنگ

یک خرابات قدح می کشد ازگردش رنگ

نفس از دل چو سحر می دمد آیینه به چنگ

پای تمثال من از آینه خورده ست به سنگ