مگر چو شمع کنی دل به سوختن محظوظ

چه زندگیست که باشدکس ازکفن محظوظ

چو دود شمع خموشی به ما و من محظوظ

چو طبع کر به اشارت ز هر سخن محظوظ

که کس نرفته به غربت شد از وطن محظوظ

به رفتنی که توان شد ز آمدن محظوظ

ز یوسفیم به بوبی ز پیرهن محظوظ

نشسته ایم به خلوت در انجمن محظوظ

که عالمی است به این رنگ پر زدن محظوظ

به حرف و صوت نیابی کسی چو من محظوظ