بی نشان حسنی که جز در پرده نتوان دیدنش

خضر اگر بردی چو خط زان لعل سیراب آگهی

کس ندید از روغن بادام توفان جنون

فرق چندین قدرت و عجز است اگر وا می رسی

داغم از وضع سبکروحی که چون رنگ بهار

از طواف خویش دل را مست عرفان کرده اند

عافیت خواهی لب از افسون عشرت بسته دار

ناله شو تا بی تکلّف از فلکها بگذری

تهمت زنگارغفلت می برد جهد ازدلت

در غبار فوت فرصت داغ خجلت می کشم

تیغ مژگانی که عالم بسمل نیرنگ اوست

جز عرق بیدل ز موی پیری ام حاصل نشد