مگر به خاک نشینیم کز نظر فکنیمش

ز خانه نیست برون گر برون در فکنیمش

جهانش آینه دارد به خاک اگر فکنیمش

چو اشک شمع چه لازم که با سحر فکنیمش

نفس به ناله دهیم آنقدر که بر فکنیمش

بلندیی که به پستی کشد ز سر فکنیمش

گلاب نیست که بر روی یکدگر فکنیمش

ز سر فکندن شاخی که از تبر فکنیمش

جهان کجاست که آتش به خشک و تر فکنیمش

جز این لباس چه پوشیم اگر ز بر فکنیمش

ز نقش پا قدمی چند پیشتر فکنیمش

به پای فیل فتد گر به پشه در فکنیمش