خون طاقت ریخت دندان بر جگر افشردنش

ناله خیزد چون سپند از دانه های خرمنش

عالمی را کرد پنهان گرد از خود رفتنش

شانه را دست تصرف دور باد از دامنش

سایهٔ گیسو کبودی می رساند بر تنش

چون نگه ربطی ندارد دل به مژگان بستنش

کرده اند این گنج از دل های ویران مسکنش

سرمه دارد چشم خورشید از غبار دامنش

این جرس راهی به منزل می گشاید شیونش

ناله گاه عجز می گردد نگه پیراهنش

شمع جای سر بریدن می کشد بر گردنش

همچو ابرو گوشهٔ چشمی ست بر حال منش