نگاهی کرده ای گل تا توانی پیش پا بنگر

حضیض قدر جاه از سایهٔ بال هما بنگر

به عبرت آشناکن دیده و قد دوتا بنگر

برآ از خلوت و کیفیت صنع خدا بنگر

که ای غافل زمانی خویش را از ما جدا بنگر

نفس کن صرف امداد من و عرض نوا بنگر

به حال خندهٔ گل گریه ها دارد هوا بنگر

ز رفتارت قیامت می رود بر دل بیا بنگر

به آیین ادب گستاخی رنگ حنا بنگر

به آن چشمی که خود را دیده باشی سوی ما بنگر

سراپای خود ای غافل به چشم نقش پا بنگر

وفا کن پیشه و زین قوم ، آیین جفا بنگر