به خود آنقدرکروفر مچین که ببنددت پی کین کمر

ز پیام نشئهٔ عزوشان به دماغ سفله فسون مخوان

بگذارکوشش حرص دون ته قبر زنده فرو رود

ز قبول خدمت ناکسان خجل است فطرت محرمان

همه بسته اند میان دل به هوای سیم و خیال زر

به حضور معبد ما و من نرسید هیچکس از عدم

که دوید درپی جستجوکه نبرد ره به وصال او

چو سحر فسرده نفس نه ای ، ز گذشتن این همه پس نه ای

به مآل شوکت سرکشان بگشود چشم تو نیستان

ز غرور شمع وتعینش همه وقت می رسد این نوا

ز حباب و موج و مثالشان سبقی به بیدل ما رسان