گل بر رخت گشود نقاب کشیده را

عمریست درسم از لب لعل خموش تست

ماییم و حیرتی و سر راه انتظار

نتوان به وحشت از سر آسودگی گذشت

خالی ست بزم صحبت ما ورنه در میان

اندیشه فال وهم زد و عمر نام کرد

گرداب را نشد خس و خاشاک عیب پوش

دردسر زبان مده از حرف نارسا

در زیر چرخ یک مژه راحت طمع مدار

کرد آب بی زبانی مینای بسملم

خواری جزای پای ز دامن کشیدن است

تا زندگی ست عمر اقامت نصیب نیست

در دام اضطراب کشد عشق را هوس

بیدل به دام سبحه محال است فکر صید