ناتوانی سخت افشرده ست نبض جاده را

کم نسازد می کشی خمیازه جام باده را

جوهرتیغ است این موج به جا استاده را

کم رسد گردکدورت دامن آزاده را

نقش پای ما به رنگ شمع سوزد جاده را

گردن مینا بود رگهای تاک این باده را

از قبول نقش نبود چاره لوح ساده را

نیست تشویش دگر در بند دل افتاده را

حفظ تاکی مشت خاری سوختن آماده را

کمتر افتد نرمی پستان زن نازاده را