77
غزل شمارهٔ ۱۰۷۵
ز سخت جانی من عمر تنگ می گذرد
شرار من به پر و بال سنگ می گذرد
جهان ز آبله پایان دل جنون دارد
ز گرد عجز مگو فوج لنگ می گذرد
چه لغزش است رقم زای خامهٔ فرصت
که تا شتاب نویسی درنگ می گذرد
در آن چمن که به دستت نگار می بندد
غبار اگر گذرد گل به جنگ می گذرد
متاز درپی زاهد به وهم حور و قصور
حذرکه قافله سالار بنگ می گذرد
عقوبت است صدف تا محیط پیش گهر
دل گرفته ز هرکوچه تنگ می گذرد
کجاست امن که در مرغزار لیل و نهار
به هر طرف نگری یک پلنگ می گذرد
غبار دهر غنیمت شمر که آینه هم
ز خویش می گذرد گر ز زنگ می گذرد
ستم به خوبش مکن رنگ عاجزان مشکن
پر شکسته ز چندین خدنگ می گذرد
تامل تو، پل کاروان عشرت توست
مژه به خم ندهی سیل رنگ می گذرد
دماغ فقر سزاور لاف حوصله نیست
چون بحر شد تنک آب از نهنگ می گذرد
هسزار مرحله آنسوی رنگ دارد عشق
هنوز قافله ها از فرنگ می گذرد
کسی به درد دلکش نمی رسد بید ل
جهان خفته چه مقدار دنگ می گذرد