324
غزل شمارهٔ ۱۰۷۶
ز ساز جسم هزار انفعال می گذرد
چو رشحه ای که ز ظرف سفال می گذرد
دمیدن همه زبن خاکدان گل خواری ست
بهار آبله ها پایمال می گذرد
غبار شیشهٔ ساعت به وهم می کوبد
بهوش باش که این ماه و سال می گذرد
تلاش نقص وکمال جهان گروتازی ست
هلالش از مه و ماه از هلال می گذرد
به هرکه می نگرم طالب دوام بقاست
مدار خلق به فکر محال می گذرد
دلی که صاف شود از غبار وهم کجاست
ز هر یک آینه چندین مثال می گذرد
طلب چه سحرکند تا به کوی یار رسم
نفس هم از لب ما سینه مال می گذرد
شبم به صفحه نگاهش زد آتشی که هنوز
شرر به چشمک ناز غزال می گذرد
تلاش نالهٔ جانکاه تاکی ای بلبل
زمان عافیتت زبر بال می گذرد
دو روزه فرصت وهمی که زندگی نام است
گر از هوس گذری بی ملال می گذرد
غبار قافلهٔ دوش بوده است امروز
وصال رفته و اکنون خیال می گذرد
حق ادای رموز از قلم طلب بیدل
که حرف دل به زبانهای لال می گذرد